‘Ik geloof geen sikkepit van wat ik zie’ Dat heb ik soms wanneer ik de voordeur opentrek en een nieuwe cliënt op de dorpel staat. De cliënt staat daar dan, vaak aarzelend, heel begrijpelijk, ik zie die kwetsbaarheid, die twijfel, dat delicate zelfvertrouwen… en tegelijk geloof ik het niet. En wat ben ik dankbaar dat mijn lijf dat niet gelooft, mijn mind zou wat anders zeggen hoor, maar mijn lijf ziet opportuniteiten. Doorheen de sluier van kwetsuren en camoufflage straalt altijd iets door van ‘wat gaat kunnen’ , of ‘wat gaat komen’ of ‘wat wilt ontstaan’… ik zie en voel het potentieel. Vooral adolescenten met een, al dan niet recente, diagnose autisme zijn erg zoekende naar wie ze zijn. Wie ben ik met mijn autisme, wie ben ik zonder, wat win ik, wat verlies ik. Bert Hellinger, grondlegger van het systemisch denken, zegt hierover ‘de cliënt liegt altijd’ . En hoewel het wat brutaal klinkt, heeft ‘ie gelijk: wat de cliënt denkt dat het probleem is, is zelden het echte probleem. Wat als een probleem ervaren wordt, is niet perse dat wat wilt opgelost worden. Dit inzicht deed me afgelopen jaar een vrij drastische keuze maken: mensen die zich bij mij aanmelden met een hulpvraag rond autisme, zullen geen traditionele auticoaching kunnen verwachten. Auticoaching zal daarentegen een deep dive zijn: jonge (en minder jonge 😊) mensen die bereid zijn zichzelf als een diamant te beschouwen: een juweel met vele facetten: kwaliteiten, gevoeligheden, sensitiviteit, dromen, kwetsuren, duidelijke ja’s en duidelijke nee’s, … daar staat mijn deur voor open. Mensen die bereid zijn zichzelf niet als ‘kapot’ te beschouwen. Mensen die net als ik bereid zijn zichzelf als een geheel te beschouwen, een mens met een lichaam, een gezondheid, een darmflora, een slaappatroon, een familiegeschiedenis, ontwikkelingskansen, overtuigingen, … een mens met een fundamentele nood aan zingeving. Ieder mens verlangt ten slotte naar zelfverwezenlijking, iets kunnen betekenen in de wereld waarin je leeft. Lang lang geleden was ik een student filosofie aan de KUL, ik heb onder andere onthouden hiervan: Albert Camus, een tijdgenoot van Sartre, heeft het over een absurde wereld zonder betekenis, waarin de mens juist wordt uitgedaagd om zelf zin te scheppen. Als ik mijn voordeur dus open trek, en daar de cliënt in zijn twijfel en onzekerheid zie staan, dan kies ik ervoor hem niet te geloven, open te staan voor wat kan komen, de cliënt hierdoor de toegang tot zijn mogelijkheden terug gevend… en zo zin te geven aan de wereld waarin we leven. Schoon samengevat, mijn job 😊 Misschien doet deze mail wel iets met je, raakt hij een snaar… reik gerust uit, ik luister.

Een vloeibare Samenleving

Jobs, job vervulling, wijziging of… verdieping

Studiekeuzestress bij jongeren

Talentontwikkeling op de werkvloer

Strubbelingen, communicatie defaux-kes, misverstanden. ’t Komt in de beste families voor. Maar ook angst: angst om broer of zus tegen de haren te strijken, angst om zoon of dochter kwijt te spelen. Het zijn serieuze uitdagingen waar familiebedrijven soms voor staan. Hoe combineer je die verschillende rollen: thuis aan de keukentafel ben je papa en s’ anderendaags op de bureau ben je werfleider van je eigen kind. En hoe zit het met de moeder die al haar kinderen even graag ziet, maar niet elk kind is even geëngageerd in het familiebedrijf? Hoe vindt ieder hierin zijn juiste plek? Welke rol kan en wil ieder opnemen? En strookt die rol ook met wat ieders diepe passie is? Wat mag hiervan uitgesproken worden? Hoe ‘veilig’ en open is de spreekcultuur? Mijn ervaring is de volgende: een Vlaamse ondernemer babbelt niet al te veel, die wérkt. Maar de vraag is: hoe lang werkt dat? Misschien is ’t wel tijd om moedig de kaarten op tafel te leggen. Om in eerste instantie eerlijk en open tegenover jezelf te worden: je doelen, je dromen, je obstakels, je angsten. En misschien mag dat gebeuren in een vertrouwd kader, onder zorgvuldige begeleiding. Zodat behoedzaam kan toegewerkt worden naar meer openheid, meer rust en meer vertrouwen tussen de verschillende partijen. Ik wens het iedere ondernemer toe.

‘Geheim’, zei ik. ‘Schrijf dat maar eens op’ De man voor mij schrijft netjes wat ik hem dicteer. Ik vraag hem wat dit woord met hem doet en hij antwoordt: ‘defensief, ik zet me schrap’ Ja precies, dat doen geheimen, die vragen om bescherming, afscherming, die moeten bewaakt worden en daar zou een mens al eens wat defensief van worden. Maar we zitten in een sessie, in een ruimte die openheid biedt om geheimen naar de oppervlakte te laten sijpelen. Sijpelen, dat gebeurt meestal van boven naar onder, maar niet met geheimen, die sijpelen van beneden naar boven. Geleidelijk komt dàt naar boven wat zichtbaar wilt worden. Wanneer deze man zich realiseert dat ik me niet bezighoud met goed of fout, menselijk of onmenselijk, moreel correct of problematisch… dan komt er ruimte om te kijken naar wat is. En dit wil ik eventjes herhalen: WAT IS: in dit geval een verleden waar dingen gebeurden die liever niet genoemd worden. Een verleden ook waarvoor geen rekenschap hoefde afgelegd worden omdat een systeem nu eenmaal doet wat het doet: het beschermt dat wat niet geweten mag zijn, om te overleven, een noodzakelijke voorwaarde om voort te bestaan. Geen rekenschap hoeven afleggen is ook geen rekenschap kunnen afleggen. Dat is ook geen macht kunnen nemen over het volle leven. Dat is dus half leven. Die andere helft wordt uitgesloten… hinken op 1 been, sommigen doen dat een leven lang. Maar niet deze man. Hij verlangt om te lopen in plaats van te hinken. Om vol met twee voeten in zijn leven te staan. Om + én – te accepteren. En dus kijkt hij naar WAT IS, en spreekt hij uit wat nauwelijks gesproken wilt worden. Hij spreekt en daardoor toont hij zichzelf, die andere zijde, dat wat meestal verhuld blijft. En tegelijk verschijnt de sprankel, de levenslust, de deugnieterij, een glimp van een speelvogel. Ik wist het wel, ik had een scheef vermoeden van die speelvogel. Dankbaar om de behoedzame openheid, verwantrouwen dat zich nu eens in zijn ‘wan’ toont en dan weer in zijn ‘ver’ … mooi menselijk.

‘Quitters day’ dat bestaat! Ik hoorde het afgelopen week op de radio. Quitters day is de dag waarop je je nieuwe voornemens laat varen… dat blijkt op 12 januari te zijn. Hilarisch!Daarom maak ik al lang geen voornemens meer! Ook gemakkelijk, kan je dan denken, doch ik zie ’t punt van voornemens niet. Voornemens kan je namelijk bijzonder snel quitten, namelijk op 12 januari!Geen voornemens dus, maar wél engagementen… da’s andere koek! Een engagement ga je niet enkel met jezelf aan zoals een voornemen, maar ook met ànderen. Dat verandert de zaak natuurlijk. Want ‘to engage’ is een verbinding aangaan met iemand. Daardoor zeg je ‘jij kan op mij rekenen’. Jeschenkt vertrouwen en je wilt bijdragen. Daardoor vorm je jezelf. Engagement is dus een pak minder vrijblijvend. Als ik dàn ‘quit’, dan leg ik daarvoor rekenschap af. Daar houden wij niet van in deze samenleving die individuele vrijheid en autonomie zo hoog in ’t vaandel draagt. Maar die maatschappij reikt bijzonder weinig handvaten aan wanneer het gaat over liefdevolle, betrouwbare,zorgzame verbindingen die verder reiken dan ‘mijn groei’Daarom schrijf ik mijn nieuwjaarsbrief naar jullie, een engagementsverklaring als het ware. 15 januari 2024Lieve mensen allemaal, In het nieuwe jaar engageer ik me:Om lief te hebben ook wanneer dat oncomfortabel is of wanneer verliefdheid ver te zoeken isOm op te voeden ook wanneer ik liever kind zou zijnOm via mijn vrijwilligerswerk bij te dragen aan wat ik belangrijk vind, namelijk liefdevolle koppelrelaties (en daarom ineens wat sluikreclame www.encountervlaanderen.be)Om zorg te dragen voor mijn lichaam, te luisteren naar de fluisteringen vooraleer het schreeuwtOm...Read More

‘Ik wil zoeken naar waar wij foutgegaan zijn’ hoor ik hem zeggen. Een man die afziet, want zijn relatieloopt stroef, er is pijn en onbegrip. En mensen willen een relatie niet zomaaroverboord gooien. Ik vraag hem dat zinnetje te herhalen: ‘Ik wil zoeken naar waar wij fout gegaan zijn’En dan vraag ik hem: wat als ik één hele kleine aanpassing aan dat zinnetje zou mogen doen:‘Ik wil zoeken naar waar ik fout gegaan ben’Ik wacht af, kijk naar zijn gezicht. Ik vraag aan hem ‘wat gebeurt er nu in jouw lichaam? Want ik voel het nu in mijn maag wat samenkrimpen’Hij lacht ‘ja da’s precies wat ik nu voel!’ Logisch, want mijn ieniemini kleine aanpassing aan dat zinnetje… van ‘wij’ naar ‘ik’ , dat creëert ineens een heel ander verhaal.Ik kijk naar mezelf en mijn karakterIk kijk naar mijn defaux-kesIk erken dat ik in de fout gaIk geef toe dat ik jou, mijn liefste soms kwets,onachtzaam benZolang ‘wij’ kijken naar waar ‘wij’ fout gegaan zijn, trek ik gewapend ten strijde. Eerlijke oversteek, ik zal mijn fout toegeven op voorwaarde dat jij dat ook doet. Ik zal mijn kleinheid erkennen op voorwaarde dat jij dat ook doet.Jij mag een lijstje aanleggen van wat jou stoort aan mij àls ik dat ook magWe proberen het allemaal, de contract relatie. De relatie waarin we op basis van gezamenlijke afspraken proberen te voorkomen dat jij mij kwetst. Het kan werken. Je bent dan nét zo dunnetjes verbonden met mekaar, dat je je nét niet eenzaam voelt. … en tochEen intieme relatie heb ik niet als ik op safe speel. Liefde is niet gebaseerd op garanties, wel op vertrouwen....Read More