Pukkelpopvibes bij Loopbaanbegeleiding

16 juni 2025

Ik krijg er Pukkelpop vibes van: klanten die klaarzitten om hun loopbaancheque te bemachtigen.

Even duiden: wat heeft loopbaanbegeleiding nu in hemelsnaam te maken met Pukkelpop? Wel, elke eerste van de maand laat de overheid een beperkt aantal loopbaancheques vrij. Dat was tot enkele maanden geleden nog onbeperkt. Maar nu… moet je dus op 30 of 31 mei, klokslag 00.00 uur, aan je pc zitten. Klaar om – net als bij een felbegeerd festivalticket – dat ene kostbare chequeje binnen te halen.

En ja hoor, dan krijg ik op 1 juni vrolijke sms’jes: "’t Is gelukt! Ik ben binnen geraakt!" Net zoals mijn kinderen wanneer ze hun Pukkelpop-ticket scoren.
Maar goed, once you're in, begint het échte werk.

Met die cheque op zak komen mensen dan reflecteren: over hun job, hun verlangens, hun toekomst. Welke stappen willen ze zetten? Wat mag veranderen? Wat mag eindelijk losgelaten worden?

Het goeie nieuws?
Vaak hoeft er helemaal niet zo spectaculair veel losgelaten te worden om opnieuw oprechte voldoening te ervaren in je werk. Meestal zijn het oude ideeën, hardnekkige overtuigingen, of kleine angstjes die je op je plek houden.
Soms dansen we naar de pijpen van overtuigingen die we niet eens van onszelf kenden. Soms hebben we ook gewoon niet in de gaten dat we in een nieuwe levensfase zijn beland.

Ik herinner me het moment dat ik bleef “stand-by’en” voor mijn kinderen – terwijl zij mij al lang niet meer nodig hadden. Ik was het zorgen nog niet ontleerd. Ik kende de vrouw achter de moeder nog niet zo goed.
En dus bleef ik maar vragen: “Moet ik écht niets voor jou doen?”
Een beetje zielig, een beetje grappig. Een moeder die nog niet doorheeft dat de kuikens uitgevlogen zijn.
Ik kan er nu om lachen, maar eerlijk: dat was een scharniermoment. Met een roestige scharnier.

En de impact op mijn werk? Immens.
Want ineens kwam daar zoveel ruimte vrij. En tegelijk… ook zoveel lege tijd. Tijd die ik niet meer vanzelf zinvol vond, maar die ik zelf zin moest geven. Structuur moest geven. Over eigen verantwoordelijkheid gesproken.
Om maar te zeggen: We schuiven door in het leven. Onze context verandert. Onze rollen, verlangens en waarden veranderen mee.

En dat betekent ook: hoe we werken verandert.
Kansen tot groei duiken op. Soms ongepland. Soms luidruchtig. Soms heel stilletjes. En dus denk ik soms: zo’n chequeske, dat zou iedereen kunnen gebruiken. 😊

Misschien ook jij?
Check even of jij in aanmerking komt.
En als dat zo is… dan is ’t Pukkelpoptijd voor jou achter de pc!


Geniet van de zomerse vibes ondertussen, van harte, Herlinde


met dank aan ai voor 't schone prentje

De zuigende kracht van het onzichtbare... over Big Bold Choices

16 juni 2025
Er liep een lichte paniek door mijn lijf. Mijn hoofd riep luid: “Onverstandig! Als ondernemer moét je mee. Social media is de enige weg, toch?” En tegelijk… een stem die rebels fluisterde: De wereld draait al miljoenen jaren zonder sociale media. Er klopt iets niet… àls het waar zou zijn dat dienstbaar zijn aan de wereld alleen mogelijk is door naar de pijpen van algoritmes te dansen. Ik merkte dat ik bereid werd geacht een tol te betalen aan een stilzwijgende, dominante kracht: de angst om er niet bij te horen de angst om de boot te missen de zuigende kracht van het onzichtbare Dus ik deed het niet half. Geen “even de app verwijderen”, geen “even pauze”. Ik sloot mijn accounts. Echt. Helemaal. (Mijn god, wat een Sherlock moet je niet zijn om door dat digitale doolhof te geraken!) Afkicken De eerste dagen? Mijn lijf haperde. De adem stokte, hoog in mijn borst. Mijn hoofd zocht die gsm, die tablet. “Verdomme,” dacht ik. “Dit zijn echte afkickverschijnselen.” Ik behoor thans tot die generatie die zegt: “Wij weten nog wat het is om zonder te leven” En die daardoor denkt immuun te zijn voor verslaving. My mistake. Wat dan kwam… na drie dagen onrust: aandacht, focus, richting. Ik wist ineens precies wat ik wanneer te doen had. Een diepe intuïtieve helderheid. Alsof iets ouds, iets puurs weer ruimte kreeg. Mijn creativiteit ontwaakte. Mijn energie stroomde. Mijn adem zakte. Mijn weten werd weer voelbaar. En dat... terwijl ik nooit bijzonder actief was op sociale media. Toch had het me bij de keel. Jarenlang. Ik verweet mezelf: “Niet zichtbaar genoeg. Slecht ondernemerschap, Herlinde!” Altijd die stem: “Zou je niet eens iets moeten posten?” Ik was het zó beu. Dit is mijn ervaring. Ik deel ze graag. Voor wie het herkent: misschien is het tijd voor jouw eigen ‘bold choice’. Maar laat me toch ook even uitzoomen, want deze ervaring heeft óók een maatschappelijke laag: Lieve ouders, Zouden wij geen voorbeeld mogen geven? Zouden wij niet dapper, moedig, dwars, rebels, verantwoordelijk, betrokken, gefocust, diep verbonden moeten zijn — met onze wereld? Met onze kinderen? Zouden we die merde niet mogen wegleggen , en onze kinderen weer wat dichter naar ons trekken? Aan jonge ouders die deze strijd nog voeren: Ik wens je een moedig hart. Ik wens je 'allies' rondom je — ouders die ook ‘bold choices’ durven maken. Ik wens je tijd. Ik wens je energie. Voor vreugde. Voor speelsheid. Voor rust. Dát zal je trofee zijn. En voor je het weet hang je te bungelen in een boom 😊 Van harte, harte, harte, Herlinde En zoals jullie misschien al opmerken… geen linkjes meer naar F, I, L of wat dan ook Meer van dat? Welkom op de blogs! met dank aan Tamy Pimentel Photography voor de foto

Auticoaching

20 mei 2025
‘Ik geloof geen sikkepit van wat ik zie’ Dat heb ik soms wanneer ik de voordeur opentrek en een nieuwe cliënt op de dorpel staat. De cliënt staat daar dan, vaak aarzelend, heel begrijpelijk, ik zie die kwetsbaarheid, die twijfel, dat delicate zelfvertrouwen… en tegelijk geloof ik het niet. En wat ben ik dankbaar dat mijn lijf dat niet gelooft, mijn mind zou wat anders zeggen hoor, maar mijn lijf ziet opportuniteiten. Doorheen de sluier van kwetsuren en camoufflage straalt altijd iets door van ‘wat gaat kunnen’ , of ‘wat gaat komen’ of ‘wat wilt ontstaan’… ik zie en voel het potentieel. Vooral adolescenten met een, al dan niet recente, diagnose autisme zijn erg zoekende naar wie ze zijn. Wie ben ik met mijn autisme, wie ben ik zonder, wat win ik, wat verlies ik. Bert Hellinger, grondlegger van het systemisch denken, zegt hierover ‘de cliënt liegt altijd’ . En hoewel het wat brutaal klinkt, heeft ‘ie gelijk: wat de cliënt denkt dat het probleem is, is zelden het echte probleem. Wat als een probleem ervaren wordt, is niet perse dat wat wilt opgelost worden. Dit inzicht deed me afgelopen jaar een vrij drastische keuze maken: mensen die zich bij mij aanmelden met een hulpvraag rond autisme, zullen geen traditionele auticoaching kunnen verwachten. Auticoaching zal daarentegen een deep dive zijn: jonge (en minder jonge 😊) mensen die bereid zijn zichzelf als een diamant te beschouwen: een juweel met vele facetten: kwaliteiten, gevoeligheden, sensitiviteit, dromen, kwetsuren, duidelijke ja’s en duidelijke nee’s, … daar staat mijn deur voor open. Mensen die bereid zijn zichzelf niet als ‘kapot’ te beschouwen. Mensen die net als ik bereid zijn zichzelf als een geheel te beschouwen, een mens met een lichaam, een gezondheid, een darmflora, een slaappatroon, een familiegeschiedenis, ontwikkelingskansen, overtuigingen, … een mens met een fundamentele nood aan zingeving. Ieder mens verlangt ten slotte naar zelfverwezenlijking, iets kunnen betekenen in de wereld waarin je leeft. Lang lang geleden was ik een student filosofie aan de KUL, ik heb onder andere onthouden hiervan: Albert Camus, een tijdgenoot van Sartre, heeft het over een absurde wereld zonder betekenis, waarin de mens juist wordt uitgedaagd om zelf zin te scheppen. Als ik mijn voordeur dus open trek, en daar de cliënt in zijn twijfel en onzekerheid zie staan, dan kies ik ervoor hem niet te geloven, open te staan voor wat kan komen, de cliënt hierdoor de toegang tot zijn mogelijkheden terug gevend… en zo zin te geven aan de wereld waarin we leven. Schoon samengevat, mijn job 😊 Misschien doet deze mail wel iets met je, raakt hij een snaar… reik gerust uit, ik luister.
Meer posts